Regen en afscheid: altijd blijven lachen

Lieve mensen,

Wat een leven! Jullie kennen mij en mijn verhalen ondertussen al goed genoeg om te weten dat ik ook de afgelopen weken niet stil heb gezeten. Ondertussen hebben we hier in huis alweer twee keer bezoek gehad van vriendjes. Bas en Jop (vriendjes van Nikie en Chinouk) hebben hier in huis gelogeerd waardoor ik een tijd mijn kamer kwijt was aangezien ik de enige ben met een tweepersoons bed. Dit was even afkicken voor mij: van een grote kamer en bed waarin ik vrij kon bewegen naar een hok met een klein bed waarin ik mijn kont niet kon keren. Maar dit heb ik natuurlijk voor mijn vriendinnetjes over ;) Hoe gezellig het ook was om al het bezoek over de vloer te hebben, het is ook wel fijn dat het nu weer een tijdje alleen met z'n vieren zijn.


Twee weken geleden hadden wij op stage een spelochtend met het thema dieren. Een collega van ons zou haar huisdieren meenemen. 's Ochtends rond 8 uur kwamen wij aan aan en zagen twee kartonnen dozen in het lokaal staan. Wij wisten dat deze collega haar huisdieren mee zou nemen maar tot onze verbazing zaten er een schildpad en een klein eendje in. Iets andere huisdieren dan dat ze in Nederland hebben... De spelochtend was heel leuk en de kinderen, inclusief het kind in mij, vonden de dieren ook geweldig. Er zijn nog maar drie spelochtenden over en dan is ons project alweer afgerond. Wat vliegt de tijd! De afgelopen weken ben ik ook weer wezen kickboksen. Ik heb een aantal donderdagen overgeslagen vanwege al het bezoek dat van of naar het vliegveld moest, maar Nikie en ik hebben elkaar omgedoopt tot trainingsmaatje en we zijn de keren die we gemist hadden gewoon keihard zelf gaan trainen: een half uur hardlopen (wat op zich al zwaar is in dit klimaat) en daarna een buikspierkwartier. Ik geloof dat ik in mijn leven nog nooit zo veel heb gezweet als dat ik bij al deze sportsessies doe.

De tijd van afscheid nemen is begonnen. Vorige week hebben we afscheid moeten nemen van onze vriend Lex, wat wij allemaal erg jammer vonden. We zijn toen met onze groep op de foto geweest in Surinaamse klederdracht, wat voor de nodige lachbuien heeft gezorgd. Zie hier links het resultaat. Zijn laatste avond zijn we met een hele groep uit eten geweest bij een restaurant in Paramaribo: Sarinah. Hier hebben ze heerlijk Indisch eten. We waren met een groep van 24 man aangezien hij samen met een aantal meiden weer naar huis ging. Na het eten zijn we naar het centrum gereden om een karaokebar onveilig te maken. Hier hebben wij natuurlijk ook weer de nodige lachbuien gehad aangezien er geen enkel zangtalent tussen de aanwezigen zat. Dat was afscheid nummer 1. Afgelopen week heb ik afscheid moeten nemen van een meisje van mijn stage. Zij ging donderdag terug naar België. Afscheid nummer 2 dus. Vanavond ga ik uit eten met een groep als afscheid voor twee huisgenootjes: Priscilla en Axelle. Zij vliegen morgen weer terug naar België. Afscheid nummer 3 dus. Al dat afscheid nemen van iedereen doet me beseffen hoe snel de tijd gaat hier. Nog maar anderhalve maand en dan ben ik aan de beurt om afscheid te nemen van dit land, mijn leven hier en dit hele avontuur.

Vorig weekend zijn wij eerst de Champions League finale met een groep gaan kijken bij 'T Vat: een restaurant waar ze ook voetbal uitzenden. We zaten gezellig aan een tafeltje met biertjes en bitterballen. Echte Hollanders! Na alle gezelligheid zijn we bij een restaurantje om de hoek, Zus & Zo, gaan eten. Ondertussen bleek dit de eerste dag van het regenseizoen te zijn. Vanaf die dag tot het moment dat ik dit bericht schrijf, heeft het iedere dag geregend. We besloten onze fietsen dus bij het restaurant te laten staan en met de taxi naar de shisha lounge te gaan waar we hadden afgesproken met andere meiden. Deze lounge was net geopend dus was er een cocktail aanbieding: cocktails voor de helft van de prijs. Op de weg naar huis reed te taxi al ongeveer door een sloot zo hoog stond het water. Ook voor onze deur: je kon gewoon door de straten zwemmen.
De volgende ochtend stonden we vroeg op om naar de vogeltjesmarkt te gaan. Deze wordt iedere zondagochtend op het onafhankelijkheidsplein gehouden. Dit is een typisch Surinaamse sport voor de mannen: hun vogeltje zo goed trainen dat het wedstrijden wint. De vogeltjes worden dan een kwartier lang in een kooitje tegenover elkaar gezet. Bij iedere vogel staat iemand die turft hoe vaak het vogeltje fluit. Het vogeltje dat het vaakst fluit, wint. Toen we het weer een beetje gehad hadden, dachten we te kunnen ontbijten bij Zus & Zo. Helaas, de keuken ging pas om 9 uur open. We waren dus te vroeg. We besloten om wat verder door te lopen naar een plek waar een Chinese markt zou zijn. Het was inderdaad een Chinese markt: alleen maar voedingsmiddelen en chinezen. Omdat we nog moesten ontbijten, besloten Lisa en ik sushi te halen en deze thuis op te eten. Om 10 uur zouden we namelijk naar een kerkdienst gaan dus we hadden nog even de tijd om thuis te ontbijten. Met sushi dus, wat een luxe! De kerkdienst was heel leuk om mee te maken. Er hing een groot scherm waarop de tekst van alle liedjes kwam. Het was dus een soort karaoke en als er iets is waar ik goed in ben geworden, is het wel karaoke (NOT!). Ik had het allemaal wat ouderwetser verwacht, maar het was naar mijn mening nog best modern. Toen we thuis kwamen klaarde het op en besloten we de rest van de dag van de zon te genieten aan het zwembad. Maar goed ook want daarna hebben we niet veel zon meer gehad.
Afgelopen vrijdagavond was er een 'stagiaires' feest met als thema Beauty & the Nerd. Van tevoren moest je een bandje kopen met beauty of nerd en zo moest je verkleed gaan. Nu ben ik natuurlijk altijd al een beauty dus dat zou een beetje voor de hand liggen. Ik ging dus als nerd maar vond het zonde van mijn geld om allemaal gekke verkleed kleding te kopen dus eigenlijk was ik een hele slechte nerd.  Rond 8 uur gingen we met de partybus naar een resort, waar het feest plaatsvond. Rond 1 uur gingen we weer naar huis want we wilden fit zijn voor de volgende dag, voor de Crazy 88. We werden die dag om 12 uur in een studentenhuis aan de Mozartstraat verwacht. Vanaf hier zouden we starten. De Crazy 88 is een lijst met 88 opdrachten die verschillende punten waard zijn. Het team dat de meeste punten weet te halen door de opdrachten te vervullen, wint.
Twee studenten uit dit huis organiseerden dit spel voor hun afscheid. Zij gaan deze week namelijk weer terug naar Nederland. Het weer zat helaas niet mee. Om kwart voor 12 begon het al te regenen en het heeft de hele dag met vlagen geregend, maar dat weerhield ons er niet van om de opdrachten uit te voeren. Met een beetje creativiteit kwamen we al heel ver! We zijn met de taxi achteruit door de MacDrive gegaan, hebben een BigMac met rietjes gegeten, de polonaise met 20 locals gedaan, iemand ten huwelijk gevraagd, een videoclip gemaakt, 25 kledingstukken aan gehad en een minuut lang een beeld in de palmentuin uitgelachen. Crazy dus! We zouden eindigen aan de waterkant maar doordat de straten weer onder water stonden, besloten we lekker thuis te blijven en met een kopje thee alle filmpjes en foto's terug te kijken. Wat hebben wij gelachen!

Aankomend weekend staat er weer een trip op de planning: Matapica helikoptertour. Op deze trip ga ik dus met een helikopter naar een eilandje om schildpadden te bekijken die hun eieren gaan leggen. Ik heb er heel veel zin in, vooral in de helikoptervlucht! Jullie kunnen volgende week mijn verhalen over de trip tegemoet zien natuurlijk.

Altijd blijven lachen,



Manon