Suriname, ik heb van je genoten!

Dit was het dan. Mijn avontuur in Suriname. Hier had ik zo lang naar uitgekeken en nu is het, heel onwerkelijk, gewoon alweer voorbij. Maar wat heb ik genoten de afgelopen maanden! Van het land, de mensen en het weer. Ik heb ontzettend veel gezien en gedaan zoals jullie op mijn blog hebben kunnen lezen en ik heb veel nieuwe dingen ontdekt. Ik ben een hele ervaring rijker.

Ik heb genoten van mijn stage met alle leuke collega's en kindjes die ik nu al ontzettend mis, mijn (ex)huisgenootjes, nieuwe vrienden, de trips naar het binnenland, de trips naar het buitenland, het eten (ja, ook ik moet aan de extra kilootjes geloven) en het weer. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt, ontzettend veel gelachen en mij intens gelukkig gevoeld.

En nu is het dus zover: weer terug naar Nederland. Je zou bijna zeggen dat het gewone leven weer gaat beginnen maar de afgelopen maanden zijn voor mij nu het gewone leven geweest. Ik ga dus weer enorm moeten wennen. Ik laat Suriname achter me en daarmee sluit ik een geweldige ervaring af, een ervaring waarvan ik zou willen dat er geen einde aan zou komen. Maar helaas. Ze zeggen dat met het nemen van afscheid van het één, er een andere deur voor je open gaat. Wie weet. Ik ga Suriname en alles wat ik hier heb opgebouwd de afgelopen maanden in ieder geval heel erg missen.

Het moment dat ik hier de deur uit loop om alles achter te laten is nog niet gekomen. Over een paar uur zal dit moment aanbreken. Ik denk dat de tranen over mijn wangen rollen. Ze schieten namelijk al in mijn ogen als ik eraan denk. Ik denk dat ik in de taxi op weg naar het vliegveld ook nog wel wat traantjes weg zal pinken. Ik denk dat als ik eenmaal in het vliegtuig zit en we in de lucht zijn, dat alles goed is en ik gewoon heel veel zin heb om in Nederland aan te komen. Ik denk dat het afscheid nemen niks voor mij is. Voor niemand niet. Waarom moet dit ook alweer?

Ik ben heel blij om mijn ouders, broertje, Brook, familie en vrienden weer te zien en om weer in mijn eigen bed te kunnen slapen en te douchen onder mijn eigen douche. Ik heb zin om iedereen weer te knuffelen en weer te genieten van mijn leventje in Nederland. Ik zal de komende maand nog wat schoolwerk moeten inhalen en werkstukken moeten maken. Ik zal nog een baan moeten vinden om weer geld binnen te krijgen. Het volgende schooljaar zal ik beginnen met de minor van Brein tot Gedrag, waar ik ontzettend veel zin in heb. Weer iets nieuws om aan te beginnen.

Maar voor nu, lieve Su, ik ga je ontzettend missen. Je hebt me zo veel nieuwe dingen laten zien en geleerd. Ik zie je hopelijk snel weer terug.

Dikke brasa,

Manon

De laatste trips: Guyana en Bergendal

Heey allemaal,

Alweer mijn op één na laatste berichtje! Dit keer over de geweldige twee trips die ik de afgelopen week heb gedaan met Robin. Ik ben ongeveer twee weken bezig geweest met het regelen van een trip naar Brits-Guyana naar de Kaieteur watervallen. Ik heb continu gebeld met een taxichauffeur die ons er naartoe zou brengen en die ik heel slecht kon verstaan. Oh ja, hij was ook enorm vaag over alles. Maar goed, uiteindelijk zou alles geregeld zijn. We zouden in de nacht van zaterdag op zondag opgehaald worden en in de namiddag bij ons hotel afgezet worden. Dan zouden we maandag de trip naar de Kaieteurwatervallen doen, dit had hij al voor ons geregeld, en dinsdag zouden we weer terug gaan. Om half vijf in de nacht van zaterdag op zondag werden we door deze taxichauffeur opgehaald en achterin een overvolle auto gezet. Vervolgens reden we naar een andere plek in Paramaribo waar hij uitstapte en met een Engelse man ging praten. We werden uit de auto gehaald en in een andere bus, ook weer achterin, gezet. Waar gaan we in hemelsnaam naartoe?! Ik was zo moe dat ik een aantal uur sliep en toen ik mijn ogen weer open deed, was het al licht en waren we al in Nickerie, waar we op de veerboot zouden stappen. Na heel lang wachten bij de douane konden we dan eindelijk op de boot. Dachten we. Er was een te zware vrachtwagen opgereden toen de boot er nog niet klaar voor stond waardoor er iets afgebroken was. Het duurde nog ongeveer anderhalf uur voordat we konden vertrekken. Gelukkig hadden we Herman.

Herman vond Robin wel leuk en maakte een gezellig praatje met ons. En als Herman even weg was, hadden we een Britse zakenman om mee te kletsen of konden we lachen om een Jamaicaanse comedian die een hele act voor ons opvoerde midden op de boot. We hoefden ons niet te vervelen dus. Toen we aan de overkant kwamen,  konden we het busje weer in en kregen we vervolgens te horen dat er voor maandag nog maar één plek was voor de Kaieteur watervallen. De taxichauffeur had die morgen pas tegen onze chauffeur gezegd dat hij het moest regelen. Hij reed ons dus nog naar het vliegveld in Georgetown, waar we verbleven, om een laatste poging te doen. Helaas, er waren geen plekken meer voor maandag. Wel voor dinsdag dus dit hebben we maar gedaan. In het hotel boekten we meteen een nacht bij. De vrouw van onze chauffeur bood aan om ons de volgende dag een sightseeing tour door Georgetown te geven en ons naar de Surinaamse ambassade te brengen om een visum te kopen om Suriname weer in te kunnen. In het hotel habben we ons opgefrist en KFC besteld en op bed opgegeten onder het genot van een filmpje. Slecht! Wij dachten namelijk dat het hotel ook diner verzorgde, maar wat op de site staat blijkt dus niet altijd waar.

De volgende dag kregen we een heerlijk ontbijtje bij het hotel, dat verzorgen ze dan weer wel, en werden we naar de Surinaamse ambassade gebracht. Toen dit geregeld was, werden we rondgeleid door de stad. We hebben de Kathedraal gezien (het grootste houten gebouw van de wereld), de rechtbank, de Stabroek markt, het museum en het Princess Hotel waar we in de speelhal nog twee keer voor noppes een 7D film mochten kijken. Een cultureel en super leuk dagje dus! Die avond hadden we maar chinees besteld, wat genoeg was voor drie dagen eten. De volgende dag zouden we om half 12 opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Daar checkten we in en konden we meteen boarden. Er gingen in totaal vier vluchten waarvan er twee vertraagd waren.
Natuurlijk zaten wij in één van deze en moesten wij dus een uur langer wachten. Het was in totaal vijftig minuten vliegen voordat de watervallen in zicht kwamen. Vanuit de lucht ziet het landschap er allemaal zo mooi uit! De huizen lijken net poppenhuisjes, de auto's op speelgoedautootjes en de bomen lijken op broccoli. De watervallen waren al prachtig vanuit de lucht. Bovenop een berg was een landingsbaan waar we landden en opgewacht werden door een gids. Hij leidde ons naar drie uitkijkpunten op de grote waterval, steeds dichter bij de waterval. Het was echt prachtig! Na ongeveer anderhalf uur gingen we weer terug naar het vliegtuigje om weer naar Georgetown te vliegen. Wat een geweldige trip was dit! 's avonds gingen we lekker vroeg naar bed omdat we om vier uur in de ochtend weer opgehaald zouden worden. Die volgende dag bestond weer uit dezelfde reis terug naar Paramaribo, nu zonder pech met de veerboot. Om vijf uur waren we weer thuis en hebben we ons lekker opgefrist, nog wat gechillt en onze spullen ingepakt voor de volgende dagen. We hadden gereserveerd bij een restaurant wat hier bekend staat als luxe: The Garden of Eden. Het was ook een heel mooi restaurant. Robin en ik hadden ons eigen hutje en de service en het eten was echt goed.

Donderdag stond de trip naar Bergendal op de planning. We huurden een auto bij de overbuurman en reden naar het Bergendal Resort. Hier aangekomen, konden we nog niet in onze lodge maar konden we wel al gebruik maken van alle faciliteiten. Wij maakten dus een rondje over het park waarbij onze mond open viel van de mooie huisjes en het uitzicht. Als klap op de vuurpijl zagen we dat er zelfs boomhutten waren, maar wij dachten dat dat alleen voor de mensen was die rijk zijn en daarvoor betalen. Helemaal niet waar want na een duik in de infinity pool en een lunch met uitzicht op de Surinamerivier kregen wij een boomhut toegewezen. Bij binnenkomst liep je vrijwel meteen tegen een prachtig hemelbed aan en kon je door de grote ramen zo de jungle in kijken. Echt heerlijk om die luxe te hebben na vijf maanden met kakkerlakken, muizen en ratten samengeleefd te hebben. We moesten eigenlijk meteen weer naar de lobby omdat we opgehaald werden met een boot die ons naar het adventure gebied zou brengen. Hier zouden we de kabelbaan doen met nog een stelletje en twee gezellige gidsen. Deze kabelbaan bestond uit zeven banen, waarvan er één over de Surinamerivier ging. De laatste baan ging ik op mijn kop eraf. Vond ik op zich best dapper van mezelf. Na de kabelbaan hebben we lekker in onze lodge rondgehangen (met senseo koffie, halleluja) en ons opgefrist om op een mooie steiger op de Surinamerivier van heerlijke cocktails te genieten. Na het diner was er in de lobby een marron night wat inhield dat een groep Surinamers een aantal inheemse dansen op inheemse muziek demonstreerden. Robin werd nog uit het publiek gehaald om mee te dansen, wat ze best goed kon! Na de hele show hadden we wel weer een cocktailtje verdiend. Bij de bar werd toen ineens een draaitafel geïnstalleerd met dj en al. Dit zorgde voor een gezellig avondje dansen op Surinaamse muziek.

De volgende dag na het ontbijt werden we weer naar het adventure gedeelte gebracht waar we nu gingen kajakken over de Surinamerivier. Onderweg spotten we nog een luiaard in de bomen. Toen onze armenspieren begonnen te verzuren van het tegen de stroming in peddelen, vonden we dat we wel weer terug konden. Eenmaal terug op het resort pakten we meteen de auto om naar Overbridge, een strandje, te rijden. Hier aangekomen werd ons verteld dat het strand was gesloten. Omdat we nog moesten lunchen, besloten we om gewoon wat te eten in het restaurant en dan ons handdoekje neer te leggen. We mochten namelijk alleen niet zwemmen. Na het uitrusten begon de weg naar huis weer. We stopten nog even bij de supermarkt waar we na het boodschappen doen nog bij de verkeerde auto stonden en waar de goede auto een lege accu bleek te hebben. Hier begon onze zoektocht naar startkabels. Gelukkig was het winkelpersoneel zo vriendelijk om ons hierbij te helpen met een kleine heftruck uit het magazijn.

Dat waren dus mijn laatste trips. Ik heb nog een weekje ontzettend genoten van wat Suriname (en ook Guyana) te bieden heeft. Nu nog even twee dagen inpakken en afscheid nemen en dan is het alweer over allemaal.

Tot snel!

Manon

Alleen maar leuke dingen

Lieve mensen,

Een van mijn laatste berichten alweer! Wat heb ik weer veel meegemaakt de afgelopen week. Bizar eigenlijk, hoeveel nieuwe ervaringen en indrukken ik nog steeds opdoe hier. Nou komt dat ook omdat Robin er is en we lekker de toerist uithangen in Suriname. Zo zijn we dinsdag over de Surinamebrug gelopen om vervolgens aan de overkant naar een groente- en fruittentje te gaan om gekke vruchten te proeven. Onze vaste taxichauffeur, Kis, trakteerde ons op een koude kokosnoot en liet ons allemaal typische Surinaamse vruchten proeven. Natuurlijk hebben we wat van deze nodige vitaminetjes meegenomen, want die krijgen we hier heel eerlijk gezegd niet zo veel binnen. Ik heb ook weer een heerlijke Pompelmoes meegenomen. Deze vrucht lijkt een beetje op een passievrucht, maar is iets zoeter en veel groter. Op onze allereerste trip naar de Ralleighvallen/Voltzberg kregen we deze vrucht voor het eerst voor onze neus en sindsdien slaan we er eens in de zoveel tijd eentje in, die binnen een paar uur helemaal op is. Nadat we de buit binnen hadden, bracht hij ons naar de bootplaats waar we in een bootje stapten om naar de overkant van de Surinamerivier, weer naar het centrum, te varen. We reden nog even een rondje langs een gezonken Duits schip uit de tweede wereldoorlog wat daar nog steeds in de rivier ligt. Van veraf ziet het er heel lelijk uit, maar van dichtbij is het echt prachtig om te zien. De ramen en deuren zitten er nog steeds in, weliswaar helemaal verroest, en er groeien mooie groenen planten op. Heel indrukwekkend. Die avond zouden we eigenlijk nog gaan kickboksen maar dit sloegen we over aangezien we moe waren van de dag.

Woensdag hadden we weer een cultureel dagje ingepland. We begonnen bij de Kathedraal, waar we niet in mochten omdat we een korte broek aan hadden. We hebben dus even via de deuren naar binnen gekeken. Vervolgens gingen we naar de Moskee waar we ook niet in mochten in het 'kostuum' dat we aanhadden. Een hoofddeksel was niet nodig volgens de man, maar een lange rok of broek en lange mouwen wel. We kregen vriendelijk folders mee zodat we alvast wat konden lezen over de Moskee en het geloof en de man zei dat hij hoopte ons een andere keer terug te zien. Op naar de dierentuin dan maar. Hier mochten we wel naar binnen met een korte broek gelukkig! We hebben een een tijdje rondgelopen en de verschillende dieren bekeken. Ze hebben prachtige vogels, slangen, apen en katachtigen. Sommige apen lopen ook gewoon los. Deze zijn niet van de dierentuin, maar komen gewoon uit het bos. Iets wat je in Artis niet zo snel zal zien. Na de dierentuin gingen we weer naar huis om ons snel om te kleden en klaar te maken voor de wedstrijd Nederland - Argentinië. Met helaas een wat mindere afloop. Als troost vonden Robin en ik dat we wel sushi verdiend hadden dus liepen we naar een nieuwe sushi tent de straat erachter. Daar vroegen we aan de serveerster die er stond of we een hapje konden eten. Ze begeleidde ons naar de ruimte die bestemd is om sushi te eten. We moesten onze schoenen uitdoen en mochten een tafeltje uitzoeken. Het waren allemaal lage tafeltjes waarbij je op de grond, nou ja op een kussen, moest zitten.

Traditioneel sushi eten dus. De service en de sushi was super goed dus we hebben heerlijk gegeten. We hadden alleen maar 180 SRD mee en dit hadden we precies zo berekend dat we niet meer zouden uitgeven. Na onze thee met een rietje opgedronken te hebben en gefrituurd ijs gegeten te hebben, kregen we de rekening: 195 SRD. Er kwamen namelijk nog servicekosten bij. Oh oohh.. Vol schaamte legden we de serveerster uit wat er aan de hand was. Ze zou de manager erbij halen, aan wie wij het vervolgens ook uitlegden. Zij liep ook weer weg om het te bespreken. Uiteindelijk kwam de serveerster terug met een nieuwe bon: ze hadden het toetje van het huis gedaan. Wat een service! Na honderd bedankjes, liepen we weg. Het volgende probleem: een taxi regelen zonder telefoon. We durfden het al niet meer aan het personeel te vragen. Gelukkig kwam de serveerster nog voordat we onze schoenen volledig aanhadden vragen hoe we naar huis gingen. Zij was zo lief om een taxi voor ons te bellen. Wat een dag!

De volgende dag mochten we vroeg op voor een dagtrip naar Santigron. Onze gids kende hier een aantal mensen en wist onderweg al veel te vertellen over de geschiedenis van Suriname. We reden eerst door een indianendorp, Pikin Poika, om te kijken hoe dat er nu uitzag. Vervolgens reden we naar Santigron: een marrondorp. De gids vertelde veel over de geschiedenis ervan. Hij kwam een bewoner van het dorp tegen die hij kende van vroeger en deze man gaf ons een volledige rondleiding door het dorp. We zouden eigenlijk naar de rivier lopen om daar een boot te pakken en over de rivier langs meer dorpjes te varen, maar de weg naar de rivier was te blubberig om overheen te lopen. Helaas.

We besloten toen om nog naar de Colakreek te gaan. Hier hebben we een paar uurtjes rondgehangen en wat gezwommen. Toen we thuis kwamen, waren de ouders, vriend en het broertje van Chinouk er al. Omdat we allemaal nog niks voor het eten gepland hadden, besloten we om samen uit eten te gaan bij Jiji's. Hier hebben we heerlijk gegeten op traktatie van de ouders van Chinouk. Super lief! Die avond kwamen er nog wat vrienden over de vloer om gezellig wat de drinken en onze laatste avond Havana mee te spenderen. Ook weer een heerlijke dag.

Vrijdag en zaterdag was Robin op trip en ben ik begonnen met mijn koffer inpakken en alvast wat dingen opruimen en weggooien. Ik heb lekker met Chinouk en haar familie rondgehangen en nog wat souvenirs gekocht voor het thuisfront.



In de nacht van zaterdag op zondag werden we opgehaald voor een trip naar Guyana. Hierover meer in mijn volgende bericht!

xx

Manon

Paramaribo loopt leeg, maar ik loop vol van mooie ervaringen

Hey dushi's,

Wat heb ik weer een leuke week achter de rug. Maandag kwam Robin hier aan en hebben Chinouk en ik haar opgehaald van het vliegveld. We waren nog bijna te laat omdat het zo druk was op de weg, maar gelukkig stonden we er net toen ze aan kwam lopen! Die avond hadden we meteen een feestje: Lustig Festival. Robin was wel erg moe dus besloot toch niet mee te gaan en lekker te gaan slapen. Om 9 uur werden we bij de partybus verwacht. Zodra we erin konden, wisten we goede plekken te bemachtigen. Want anderhalf uur staan wilden we niet. Op de partybus vloeide de drank rijkelijk. Letterlijk door de hele bus. Toen we aankwamen, besloten we nog even te wildplassen omdat er rijen stonden bij de wc's. Niet geheel ongevaarlijk want na twee stappen was er al iemand in de sloot gevallen. Toen we eenmaal binnen waren, kon het feestje beginnen. We wisten een goede plek te bemachtigen bij main stage. Bij de cocktailbar besloten Chinouk en Timo een ananas te stelen. De hele avond zag ik boven de mensen uit een ananas wandelen en je hoorde iedereen praten over die gekken met een ananas. Na een paar uur feesten, was het wel weer mooi geweest en gingen we terug naar de partybus. De hele terugreis was het super koud dus thuis kroop ik snel lekker warm in mijn bedje.

De volgende dag, of eigenlijk dezelfde dag aangezien ik pas om half 7 in bed lag, was er een nationale feestdag: Keti Koti. Ze vieren hier dan de afschaffing van de slavernij. Het betekent letterlijk de kettingen losmaken. Rond 2 uur gingen we naar de Palmentuin waar iedereen verkleed in Surinaamse klederdracht rondliep. Er stonden overal kraampjes met eten en zelfgemaakte doeken en armbanden enzovoort. Op verschillende plekken waren mensen muziek aan het maken. Kortom: de sfeer was super! Vanaf de palmentuin liepen we naar de Waterkant en het Onafhankelijkheidsplein waar het eigenlijk zo doorging qua gezelligheid. Rond een uur of 5 besloten we naar de V-tunnel te gaan om voetbal te kijken. Robin en ik zijn wat eerder weggegaan om ons om te kleden en samen uit eten te gaan bij Zus & Zo. Heerlijk dagje dus!

Woensdag begon het eerste afscheid: een afscheidsetentje van Sabrina, die zaterdag al terug naar Nederland vliegt. We aten bij Jawa, een indonesisch restaurant. Na de heerlijke maaltijd besloten we maar om naar huis te gaan omdat we nog een druk weekend vol met afscheidsfeestjes voor de boeg hadden. Zo hadden we donderdag eerst een etentje met het hele huis als afscheid van Chantal, Lieke en Maikel. Chantal had heerlijk gekookt: lasagne en salade. Na het etentje kwamen er meer genodigden een drankje doen. Daarna gingen we met zijn allen uit naar Havana. Ook dit was weer een geslaagde avond.
Vrijdagavond was het afscheid van een aantal vriendinnen van ons en van Timo, onze onderbuurman en inmiddels onze mattie (vriend). We begonnen in de Tequila bar waar we gratis shotjes tequila kregen. Hier eindigden Robin en ik ook want we waren moe en we wilden de volgende dag lekker cultureel Paramaribo in.
Zaterdag zijn we dus 's ochtends naar de centrale markt geweest en hebben we ons geld uitgegeven in het centrum. Om 5 uur zaten we natuurlijk weer klaar bij 'T Vat om Nederland aan te moedigen. Wat een spannende wedstrijd! Daarna was het weer één groot feest bij 'T Vat. De feeststemming zat er zo in, dat iedereen maar lukraak over de weg liep. De politie moest erbij komen om het verkeer in goede banen te leiden.
Zondag zijn Robin en ik naar Fort Zeelandia geweest waar we onszelf hebben verdiept in de Surinaamse geschiedenis. Ook al was dit de derde keer voor mij, het blijft een mooi Fort wat een prachtige geschiedenis vertelt. Eind van de middag gingen we met het huis cocktails dringen om Lincey's verjaardag te vieren waarna we gingen eten bij Zus & Zo.
De volgende ochtend was het tijd om afscheid te nemen van Timo. Die avond hadden Robin en ik voor de rest van het huis gekookt om nog een keer afscheid van Chantal te nemen. We besloten ter plekke om de stad in te gaan en te kijken of er ergens een feestje is. We eindigden bij Zanzibar aan de cocktails waar we herinneringen van de afgelopen maanden ophaalden. Een andere wending van de avond, maar zeker weer één om nooit te vergeten.

De komende twee weken ga ik mij lekker vermaken met Robin. Iedereen is hier zo'n beetje weg dus we zullen wel wat privé trips hebben. Er staat in ieder geval al heel wat leuks op de planning.

Ik ben voorlopig even klaar met afscheid nemen. Vanaf nu zeg ik alleen nog maar hallo. Tot over twee weken, dan ben ik zelf aan de beurt.

Brasa!

Manon

Vakantie!

Hoi allemaal,

Ik heb officieel vakantie! Mijn tentamen is ingeleverd, op tijd natuurlijk, en mijn stage volledig afgerond dus. Nu kan ik vakantie vieren. En vele van jullie denken of zeggen dat ik de afgelopen maanden alleen maar vakantie heb gehad maar ik heb echt wel gewerkt hoor. Voor de duidelijkheid :)

Sinds mijn vorige bericht heb ik alweer heel veel leuke, maar ook stomme, dingen meegemaakt. Laat ik beginnen met de leuke dingen. Vorige week zaterdag hadden Nikie, Chinouk en ik een auto gehuurd om daar een roadtrip mee te maken. We hadden van tevoren bedacht dat we naar de Peperpot plantage zouden gaan. Dit is een oude Surinaamse koffieplantage. We begonnen bij de supermarkt: road food inslaan. Na al het snoep in de auto gegooid te hebben, begonnen we aan de reis. Ik begon met rijden. We wisten alleen dat we de Surinamebrug over moesten, dan naar rechts en daar zou het zijn. Nu doet Suriname niet aan naamborden, dus waren we er dik voorbij gereden. Dan maar naar iets anders. We besloten om te stoppen in Moengo en dan door te rijden naar Albina. Moengo is een klein stadje waar een kunstenaar allemaal beelden en andere kunst heeft geplaatst. We hebben dus even rondgelopen en het stadje met de kunst bekeken.
Als omstanders vroegen wat we daar deden, waren we studenten aan de kunstacademie. We reden weer verder naar Albina want daar wilden we met de boot oversteken naar Frans-Guyana. Toen we daar aankwamen, was het ons niet duidelijk waar we over konden stappen. Na veel vragen stonden we eindelijk op de goede plek. Dit was echter bij de douane en omdat het land uit gaan niet bij onze planning hoorde, hadden wij onze paspoorten niet bij ons. Gelukkig was de meneer die ons een stempel zou moeten geven zo aardig om een andere voorwaarde te stellen. Wij moesten hem vertellen dat hij heel leuk was en dan mochten wij gewoon doorlopen. Leuke meneer. De bootsman bracht ons naar de overkant en daar kwamen we weer aan bij de douane. Hij zei dat we hier onze paspoorten moesten laten zien. Wij legden uit dat we die niet bij ons hadden. Hij zei dat we heel stil en onopvallend terug moesten lopen naar de boot zodat hij ons ergens anders af kon zetten. Uiteindelijk werd hij geroepen en had hij voor ons geregeld dat we langs de douane mochten, maar dan moesten we heel snel doorlopen. Zo gezegd zo gedaan. Wij waren in Frans-Guyana, of eigenlijk gewoon in Frankrijk. We gingen met de taxi naar het centrum, waar alles dicht was want de Fransen deden een middagdutje. Dan maar gewoon een drankje doen bij een cafeetje. Na even rondgelopen te hebben, gingen we weer terug. Dit keer vanaf een andere bootplaats. Op de terugweg bedachten we ons dat we toch nog wel graag naar Peperpot wilden. Uiteindelijk hadden we dit gevonden, maar was het dicht. Helaas, ons doel voor die dag niet gehaald maar hele andere leuke dingen gedaan.


Die avond was er een feest op een partyboot: de Broki (naam van de tent die het organiseerde) Booze Cruise. We zouden om 10 uur met de boot vertrekken dus wij waren er kwart voor 10. We kregen te horen dat het pas 11 uur zou worden. Ook goed. Wij waren zo moe van de dag dat we met zijn drieën aan een tafeltje zaten te suffen. Het werd uiteindelijk 12 uur dat we vertrokken. Typisch Surinaams. Gelukkig was het op de partyboot wel heel leuk. Suriname by night vanaf de Surinamerivier is echt prachtig. Toen we rond 3 uur weer aanmeerden, besloten Nikie en ik naar huis te gaan en te gaan slapen. Chinouk had weer energie gekregen en ging nog uit.

Afgelopen donderdag hebben we nog een dagtrip gemaakt. We zouden naar een kabelbaan, de Lobi Lafoe kabelbaan, gaan. Met een busje werden we opgehaald en reden een stuk richting Albina. We stopten bij een goudmijn waar onze gids ons uitlegde hoe alles werkte. We gingen een stuk de goudmijn op en bekeken het hele proces van het goudzoeken. Daarna zijn we in één stuk doorgereden naar Atjoni om daar onze lunch te halen. Deze lunch zouden we opeten bij de kabelbaan. Vanaf daar was het niet ver meer rijden. We stapten uit bij een weg door het bos. Die weg zou uitkomen bij de kabelbaan. Met een meloen op mijn arm en mijn rugtas op, ben ik door de hitte en het snijdende gras gelopen. Ons was namelijk niet verteld dat wij voor de wandeling beter een lange broek aan konden doen. Helemaal bezweet en onder de schrammen kwamen wij daar aan. Na de lunch kregen we allemaal een tuigje om en gingen we naar de oefenkabelbaan waar we uitleg kregen over hoe je jezelf vast moest maken en hoe je de kabelbaan precies over moest. Toen begon het echte werk: om de beurt gingen we de kabelbaan over. Er waren verschillende banen, trappen en touwen waar we over moesten. Alles in de jungle van Suriname of over de Surinamerivier. Heel gaaf om te doen! Als klap op de vuurpijl deden we nog de Tarzanswing.

Dit hield in dat je op een hoog plateau ging staan, je vast werd gemaakt aan een touw en je gewoon moest springen. Wat een dag! We waren pas om 11 uur thuis en moesten toen nog eten, omkleden en douchen want we zouden nog uit gaan. De laatste keer Havana voor Nikie. Ondanks dat we moe waren van de dag, was het een hele leuke avond.

En dan over op het stomme: het afscheid van Nikie, mijn huisgenootje en goede vriendin. Zij gaat voor een maand door Peru trekken en komt hier dan nog een paar dagen terug. Helaas ben ik er dan niet meer dus moest ik nu al afscheid van haar nemen. Chinouk en ik hebben haar naar het vliegveld gebracht en hebben gewacht tot ze haar bagage kon inchecken. Wat ga ik die meid missen!

Vanmiddag hebben we weer voetbal gekeken bij 'T Vat, wat weer een spannende wedstrijd was. Voor de komende week staan er alleen maar leuke dingen op het programma: morgen komt Robin aan, morgenavond een groot feest op White Beach en dinsdag is het Keti Koti (een nationale feestdag waarbij de afschaffing van de slavernij wordt gevierd). Dan beginnen de dagen van afscheid. Voor woensdag- en vrijdagavond staan er al afscheidsfeestjes gepland. Ik ben bang dat dat niet de enigen zullen zijn.

Maar toch kijk ik uit naar deze week!


xxxx

Manon

Waar is dat feestje?

Lieve allemaal,

Wat een feest, wat een feest! Ook hier is namelijk de oranjegekte begonnen. Het begon met de wedstrijd tegen Spanje. Deze zouden wij kijken bij 'T Vat, een restaurant in het centrum waar ze verschillende schermen hebben hangen om sporten te kijken. De dag ervoor hadden we hier de opening van het WK gekeken en hebben toen vrienden gemaakt met een aantal mensen die aan de VIP tafel zaten en ons er gezellig bij vroegen. Toen wij, een kwartier van tevoren, aankwamen bij 'T Vat zag het al overal oranje. Onze vrienden van de vorige dag zaten alweer aan de VIP tafel en dat kwam voor ons dus wel handig uit. We konden gezellig aanschuiven en kregen er nog een drankje bij ook. Het hele restaurant zat vol en zelfs buiten stonden er mensen te kijken. En wat een wedstrijd! Bij ieder doelpunt vlogen alle oranje shirtjes en attributen de lucht in.
Na de wedstrijd kwamen die de lucht ook niet meer uit. Wat een feest! Ook bij de wedstrijd Australië - Nederland was het weer één groot feest. De spanning was om te snijden toen Nederland achter stond, maar dit maakten ze al snel goed. Alsof we nog niet genoeg gezelligheid en voetbal hadden gehad, besloten we om met een groep naar een andere tent te gaan in dezelfde straat. Hier hebben we op een groot scherm nog de wedstrijd Chili - Spanje gekeken, maar dit was lang niet zo leuk om naar te kijken. Ik kijk al uit naar de volgende wedstrijd van Nederland!

Vorige week zaterdag vierden Nikie en Robin (een vriendin van ons) hun verjaardag volledig in het thema jungle. Iedereen kwam verkleed in dit thema en dit leverde de gekste outfits op. Ik zelf was een zebrapoes (hoe verzin je het?). Het feest dreigde nog even in duigen te vallen omdat de stroom afgesloten zou worden, wat uiteindelijk vals alarm was. Er hadden helaas veel mensen afgezegd en de apparatuur van de DJ viel uit maar dit mocht de pret niet bederven. We gingen gewoon verder met feesten, (limbo)dansen, praten, drinken en lachen. Rond 1 uur gingen we met zijn allen nog uit. Het was een geslaagd verjaardagsfeestje!

Afgelopen week was mijn laatste week op stage. Woensdag was de laatste spelochtend. Dit hebben wij afgesloten met het thema 'feest'. Alle kinderen hadden iets lekkers meegenomen om gezamenlijk te eten. Het was zo veel dat we er zelfs pakketjes van gemaakt hadden om de kinderen mee naar huis te geven. Maandag en dinsdag troffen wij de voorbereidingen voor dit feest. We maakten zakjes met snoep, we pakten cadeautjes in, hingen slingers en ballonnen op en maakten certificaten. Het was heerlijk om de kinderen woensdag te zien genieten van elkaar, de spelletjes en het eten en drinken. Afscheid nemen van deze kleintjes was best moeilijk. De afgelopen weken heb ik tijd met ze doorgebracht en ze zien groeien en genieten. Wat heb ik van ze genoten! Donderdag was dan onze officiële laatste stagedag. We zijn 's ochtends nog even langs dan Hollandia bakker gereden om taartjes te halen om uit te delen aan alle medewerkers. Ik had die dag nog een bezoek aan een kindertehuis waar ik een adviesgesprek ging voeren over een cliënt die ik een aantal weken geleden geobserveerd had. Na het gesprek kregen we nog een afscheidspraatje en moesten we afscheid nemen. Ik heb veel geleerd op het MOB en ik heb een heerlijke tijd gehad met de collega's en de kinderen.

En nu heb ik dus vakantie. Een maand lang lekker leuke dingen doen, al moet ik aankomende week wel een tentamen maken, en heel veel lol maken. Maandag de 30ste komt Robin, mijn vriendin uit Nederland, al aan om de laatste drie weken met mij en mijn huisgenootjes door te brengen. Ik heb er onwijs veel zin in en ik kan niet wachten tot ik op het vliegveld sta om haar op te halen.

Jullie horen weer van me!

xxxx


Manon

Matapica: met een helikopterview naar Suriname kijken

Dag zonnetjes,


Zoals beloofd een uitgebreide beschrijving van mijn trip van afgelopen weekend. Maar eerst een kleine update over mijn ondernemingen van vorige week. Donderdag had ik supervisie, de één na laatste bijeenkomst, en 's avonds hadden wij een verjaardag van een meisje die we hier hebben leren kennen. Na de verjaardag gingen we uit bij Havana Lounge, wat begon als een grote flop omdat het heel rustig was maar eindigde als een geslaagd feestje. De volgende dag heb ik een uurtje gesquasht. Ik probeer wat sporten uit hier in Suriname! Ik begon erg lachwekkend maar na mijn dieptepunt, een bal door een gat tussen de muur en het dak naar buiten slaan, kon het alleen maar beter worden natuurlijk. Die avond hebben we met het hele huis gegeten en zijn we naar de bioscoop geweest waar ik in mijn broek heb geplast van het lachen. De film Blended is dus een aanrader als je van lachen houdt!

En zaterdag was het dus zover: op naar Matapica! Om half 9 werden we met de taxi bij 'T Vat opgehaald en naar Mariënburg gebracht om daar vervolgens met de boot over te steken. Hier hebben wij onze gids voor de trip ontmoet. We gingen met de boot naar zijn huis waar zijn moeder voor ons stond te koken. Omdat we wat aan de vroege kant waren, konden we nog even door het dorpje, wat vroeger plantages waren, lopen. Na het eten vonden we een puppy op het erf en oh zo schattig als dat beestje was, moesten we daar natuurlijk een fotoshoot mee houden en ermee spelen. Dat arme beest heeft geen moment alleen kunnen zijn of wij zaten er alweer bovenop.

De moeder van de gids vertelde ons dat het poepie nog geen naam had. Ik heb hem toen maar omgedoopt tot Baloo. Toen de regen eenmaal gestopt was (ja, het regende al een half uurtje of zo), stapten we in de boot. Het was ongeveer een uur en een kwartier varen naar het eiland. Ondertussen hadden we last van regenbuien en muggen, maar dat liet de pret niet bederven. Toen we op Matapica aankwamen, was ik al minstens (ja, ik heb ze geteld) dertien muggenbulten en een nat shirt rijker. Maar daar stopte het niet mee. Zodra we de boot uit stapten, kwamen de muggen op ons af alsof ze nooit te eten kregen. Fijn.

We hebben onze hangmatten opgehangen op het kamp en zijn toen meteen het strand op gelopen (waarbij we werden bewaakt door onze privé eilandhonden) om het eiland te verkennen. We hadden al meteen een aantal hopen schildpaddeneieren gespot. Toen het weer begon te regenen moesten we dus weer naar het kamp vluchten waar ik ter bescherming van mijn arme beentjes maar in mijn hangmat (met klamboe!) ben gaan liggen. Op een gegeven moment werd ik wakker en was, behalve twee slapende mensen, iedereen weg. Ik besloot een strandwandeling te maken en kwam Nikie en Timo tegen die net gezwommen hadden. Ik ben met Nikie nog even de andere kant van het strand op gelopen tot het begon te schemeren. Na het eten had de bootsman twee kaaimannen gevangen en kwam deze brengen voor een fotoshoot. Wat een beetje een rare setting opleverde om alleen een kaaiman vast te houden, ermee op de foto te gaan en dan weer los te laten. Het loslaten was overigens niet geheel succesvol. De eerste kaaiman besloot namelijk om niet het water in te gaan maar weer terug te komen naar ons. De tweede snapte gelukkig wel dat hij gewoon het water in moest gaan en niet eerst terug hoefde te komen. Om 9 uur gingen we met gids en al het strand over om schildpadden te spotten. Met succes: 5 soepschildpadden en 4 leatherbacks (dit zijn de grootste schildpadden ter wereld). Het is ongelooflijk hoe groot die beesten zijn als je er naast staat. De grootste die we zagen schatte de gids ongeveer 2 meter. Na twee uur lang gekeken te hebben hoe ze aan land komen, eieren leggen, de plek camoufleren en weer terug de zee in gaan, hadden we het wel weer gehad en dook ik mijn hangmat in.

De volgende morgen hoorde ik een aantal wekkers gaan om half 7. Ik klauterde uit mijn hangmat om het strand op te lopen en te kijken of er ergens eieren uitgekomen waren. Helaas, geen baby schildpadjes gezien. Dan maar weer de hangmat in. Om 9 uur werd ik weer wakker en na het ontbijt was het tijd voor een duik in de zee. Het was heerlijk weer dus toen ik begon te verbranden, besloot ik maar om terug te gaan naar het kamp en daar verder te chillen. Oh, wat ligt een hangmat toch lekker! Na de lunch nam de gids ons met de boot mee om door het natuurgebied te varen en vogels te spotten. En die waren er. En mooi ook. En veel. Na de boottocht konden we weer chillen in onze hangmat en om 3 uur stonden we allemaal weer bepakt en bezakt klaar om opgehaald te worden. Dit keer niet met de boot maar met de helikopter. We waren met z'n zessen en er konden er drie in een helikopter. Dat betekende dat hij twee keer kwam. Ik zat bij de tweede ronde. Het was super mooi om Suriname en vooral ook Paramaribo van zo'n hoogte te zien. Ik wist op een gegeven moment niet meer waar ik moest kijken. Prachtig! Toen we geland waren, konden we meteen de taxi in richting 'T Vat. Daar pakten we onze fietsen richting huis om meteen alle stinkende kleren in de was te gooien en heerlijk onder de douche het zand tussen onze billen weg te spoelen. Natuurlijk moesten we onze traditie om pizza's van de PizzaHut te halen na een trip ook nu voortzetten.

Uiteindelijk zit ik dus helemaal onder de muggenbulten en is de jeuk niet normaal hardnekkig, maar heb ik wel een mega leuke trip gehad. We hadden succes met het schildpadden spotten en de helikoptervlucht maakte het helemaal af. Wat een avontuur weer!

Jullie horen nog van me.

xx


Manon