Maandag 31 maart was het zover: na een ochtendje stage ging ik wat eerder naar huis om nog wat boodschappen te doen en mijn spullen te pakken. Ik wist dat mijn ouders nogal wat vertraging hadden dus belde ik de taxi of hij mij wat later op kon halen. Samen met een ander meisje, die haar vriend ging ophalen, gingen we met de taxi richting het vliegveld. Ik had mijn ouders verteld dat zij, als zij hun bagage hadden, moesten zoeken naar een kale dikke man met een bordje met hun naam erop. Hij zou ze naar hun verblijf brengen en daar zou ik op ze wachten. Niet dus, want ik stond er zelf met een papiertje met hun naam erop. Toen wij bij het vliegveld aankwamen, was het vliegveld net geland. Ze zouden op dat moment dus op hun bagage aan het wachten zijn. Er liepen steeds meer mensen het vliegveld binnen om familie of vrienden op te wachten. Zo langzamerhand kwamen er steeds meer mensen met bagage naar buiten en stonden er steeds minder mensen te wachten. De vriend van het meisje waar ik mee was, kwam ook al vrij snel naar buiten. En ik stond maar te wachten en te wachten… Na een half uur kwamen ze dan eindelijk naar buiten lopen. Na een lange dikke knuffel en veel kussen, liepen we richting de taxi. Papa en mama waren er. Het was een eind rijden dus we kwamen redelijk laat aan bij hun verblijf. Ze hebben zich geïnstalleerd, we hebben wat gegeten (wat de bovenbuurvrouw had klaargemaakt) en toen ben ik weer naar huis gegaan.
Die avond zijn we weer lekker uit eten geweest bij Zus & Zo (Zie Zo zoals paps het noemt). Die donderdag was ik vrij en hebben we lekker gechillt en de rest van Paramaribo verkend. In de ochtend brachten we een bezoekje aan de centrale markt, waar wij lekker vers fruit hadden gekocht en daarna vervolgde de stadstour naar de Moskee, de Synagoge en de Kathedraal. 's Avonds moest ik nog naar de fysio en salsa les (ja, ik zit op salsa les tegenwoordig). Ik ging vroeg naar bed want de volgende dag zouden we lekker met z'n drietjes op trip gaan.
Dag 1. De trip ging naar Isadou/ Jow-Jow. Om 9 uur moesten wij verzamelen om vervolgens een busreis van 3 uur richting Atjoni in te zetten. We hadden een leuke groep: wat andere stagiaires met hun ouders en nog twee stelletjes. Heel toevallig kende ik al drie meiden van mijn stage.Vanaf Atjoni gingen we met de boot naar Isadou (ongeveer een half uurtje varen). Isadou is een vakantie-eiland in Boven-Suriname. Paps, mams en ik kregen een eigen hutje toegewezen wat betekende dat wij vier 2-persoonsbedden, een douche en een wc helemaal voor onszelf hadden. Dit is behoorlijke luxe voor een trip naar de binnenlanden. De omgeving was hier heel mooi. We kregen lekker de tijd om te relaxen in de stroomversnellingen rondom het eiland en kregen toen avondeten. Na het avondeten gingen we op vogelspinnenjacht op het eiland. Met ons zaklampje aan de hand, en in mijn geval op het hoofd, liepen we het eiland rond op zoek naar vogelspinnen of andere dieren. Vogelspinnen genoeg: op iedere palmboom zat er wel één. Verder hebben we helaas geen dieren meer gezien, op de kikker-invasie na dan. Na de mislukte jacht op andere dieren, maakte de gids een kampvuur waarbij we een lekker drankje konden drinken.
Dag 2. Ik had natuurlijk heerlijk geslapen in dat ruime bed! En als klap op de vuurpijl kregen we ook nog eens pannenkoeken en een broodje ongeboren kip als ontbijt. Mijn dag kon nu al niet meer stuk. Na het ontbijt nam de lokale gids, Doris, ons mee naar de jungle. We maakten een boswandeling met uitleg over verschillende bomen en planten. Midden in het bos was een plek waar een uitgeholde boomstam lag. Via de weg in het bos die wij bewandelden werden de uitgeholde bomen, die tot boten werden gemaakt, vervoerd naar de rivier. De mensen uit de dorpen gebruiken deze boten dan om overal naartoe te kunnen varen. In het bos was ook een moestuin waar de bewoners van de omliggende dorpen hun eten vandaan halen. Na ongeveer twee uur gingen we weer terug naar het eiland. We kregen tot 5 uur de tijd om weer te gaan relaxen in de stroomversnellingen en te zonnen op de rotsen. Daarna gingen we weer met Doris op stap. Dit keer naar het inheemse dorp Jow-Jow, waar hij ook vandaan komt. Hij gaf ons een rondleiding door het dorp, wat groter was dan ik verwachte. De verhoudingen tussen arm en rijk zijn ook in dit dorp goed te zien. Er staan soms hele mooie stenen huizen en daarnaast een huis gemaakt van houten planken. De wat rijkere jongens lopen rond in spijkerbroeken, Nike's, Gucci tasjes en riemen, petten en ze hebben tv's en grote boxen waar zij harde muziek op draaien. Doris liet ons de school zien waar hij als conciërge werkt. Deze school was groot, maar niet erg modern. Hij nodigde ons ook uit voor een dansfeest dat die avond zou plaatsvinden als afronding van het rouwproces. Er was namelijk iemand uit het dorp overleden waardoor er een rouwproces was gestart. Het einde van het rouwproces wordt dan gevierd met een dansfeest. Na het avondeten gingen we nog op kaaimannentour. Met de zaklampen weer in de hand, probeerden we rode ogen te spotten vanuit de boot. We hebben veel ogen en ook kaaimannen gezien, maar helaas geen gevangen. Ze waren ons te slim/snel af. Terug op het eiland gingen we nog even wat drinken en rond half 1 vertrokken we naar het dorp. Het was er nog donker en de geluidsinstallatie deed het nog niet. Iedereen was wel al ladderzat of knetterstoned. Er hing een beetje een duistere sfeer (misschien omdat het donker was). Toen de muziek eenmaal begon en de lichten aan gingen, verplaatste iedereen zich naar de dansvloer en werd het heel gezellig. Rond 2 uur gingen we weer richting Isadou en doken wij ons heerlijke bed weer in.
Dag 3. Om half 9 werd ik wakker en ging ik met papa een stukje lopen op zoek naar een onderdeel van de zaklamp die we de avond ervoor kwijt waren geraakt in het donker. We zagen dat de nieuwe eilandgasten een aantal camera's bij zich hadden en papa is papa niet als hij niet even een praatje met ze aanknoopte. De jongen en het meisje die we spraken vertelden dat zij werken voor het programma Atlas en dat ze opnames maakten voor op de website. Heel leuk om te zien hoe dit in zijn werk gaat. Om 9 uur was het weer tijd voor het ontbijt. Wat kregen we weer goed te eten! Tot 1 uur hadden we de tijd om nog te genieten van het uitzicht en het weer. De gids regelde nog hengels voor ons zodat we op Piranha's konden vissen. Maar tevergeefs, ze wilden niet bijten. Het weer sloeg na een uurtje om en het begon wat te regenen. Toen hebben we maar alvast ingepakt en met de groep rond de tafel wat bijgekletst. Na de lunch werd de terugreis weer ingezet. Zoals altijd was de busreis weer verdacht stil. Iedereen was moe en lag lekker te slapen. Rond 6 uur kwamen we weer aan in Paramaribo. Het buurvrouwtje van paps en mams had een aardappelsalade voor ze gemaakt. We kochten er nog een blik soep bij en toen heb ik eens even een lekker maaltje op tafel gezet. Oh ja, laat ik de titel van dit bericht nog uitleggen. Onze gids voor deze drie dagen noemde ons 'mijne mensen'. Als hij de groep aansprak zei hij steeds: 'Zoooooo, mijne mensen!'. Dit werd natuurlijk de hele trip door iedereen gezegd.
Tot zover de eerste week met de oudjes. Dit weekend staat er weer een trip voor mij op de planning (ja, dit is dan voorlopig even de laatste) dus de tweede week van ons herenigde avontuur laat nog even op zich wachten. Dus mijne mensen, jullie zijn voorlopig nog niet van mij en mijn verhalen af.
Ajuuuuu!
Manon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten